⇑
![Pierre Schunck - Probablement à l’occasion de sa confirmation 106 - Pierre Schunck](klein/Schunck_Pierre_scholier.jpg)
Pierre Schunck
⇑
![Pierre J.A. Schunck als twen - 237 - Pierre J.A. Schunck als twen](klein/Schunck_Pierre_twen.jpg)
Pierre J.A. Schunck als twen
⇑
![Gerda Cremers comme fille de 18 ans - 158 - Gerda Cremers comme fille de 18 ans](klein/1930_Mama_als_18-jarig_meisje.jpg)
Gerda Cremers comme fille de 18 ans
⇑
![1934 zwembad Valkenburg - Dit was het „Natuurbad“, omdat hier vroeger een moerassig weiland was geweest. Bij het huidige pretpark, dat toen nog speeltuin en roeivijver heette. Eigendom van de familie Otermans. - In de begintijd was het nog kuis gescheiden volgens geslacht. De dames moesten echter door het heren-gedeelte om naar hun reservaat te komen. Dit werd niet als bezwaar gezien, andersom wel. Deze doorgang is links in beeld te zien. We bevinden ons hier in het damesgedeelte, dus de heren worden vriendelijk doch dringend verzocht, de ogen te sluiten. We zien hier het „tweede bad“, dus voor de grotere niet-zwemsters. 363 - 1934 zwembad Valkenburg](klein/1934_zwembad_Valkenburg.jpg)
1934 zwembad Valkenburg
⇑
![Gerda Cremers 1935 - 101 - Gerda Cremers 1935](klein/CremersGerda1935.jpg)
Gerda Cremers 1935
⇑
![Pierre Schunck 1935 - Pierre Schunck, ∗ 24-03-1906 à Heerlen, ⚭ 03-10-1936 Gerda Cremers à Valkenburg, † 02-02-1993 à Kerkrade. - Il est connu principalement parce que pendant la Seconde guerre mondiale, il dirigeait l’organisation de résistance L.O. à Valkenburg. 103 - Pierre Schunck 1935](klein/1935_Pierre_Schunck.jpg)
Pierre Schunck 1935
⇑
![Pierre Schunck 1935 - 104 - Pierre Schunck 1935](klein/1935-Pierre_Schunck.jpg)
Pierre Schunck 1935
⇑
![Gerda Cremers 1935 - 160 - Gerda Cremers 1935](klein/1935_Gerda_Cremers.jpg)
Gerda Cremers 1935
⇑
![ca. 1936 Gerda Cremers & Pierre Schunck - environ 1936 dans le jardin à thé, hôtel Cremers 728 - ca. 1936 Gerda Cremers & Pierre Schunck](klein/1936_GerdaCremersPierreSchunck_1171.jpg)
ca. 1936 Gerda Cremers & Pierre Schunck
⇑
![Gerda Cremers ⚭ Pierre Schunck - Oct. 3, 1936 - B: Nolda, Gerda, Pierre, Carla - A:Jetty 334 - Gerda Cremers ⚭ Pierre Schunck](klein/1936_bruiloft_Gerda_en_Pierre.jpg)
Gerda Cremers ⚭ Pierre Schunck
⇑
![Gerda Cremers ⚭ Pierre Schunck - 3 oct. 1936 - devant Hotel Cremers 335 - Gerda Cremers ⚭ Pierre Schunck](klein/1936_bruiloft_Gerda_en_Pierre_2.jpg)
Gerda Cremers ⚭ Pierre Schunck
⇑
![Familie register<br>Schunck-Cremers - Carnet de famille ⚭ 03-10-1936 686 - Familie register<br>Schunck-Cremers](klein/1936-10-03_trouwboekje_Schunck-Cremers_0.jpg)
Familie register
Schunck-Cremers
⇑
![Familie register<br>Schunck-Cremers - Carnet de famille ⚭ 03-10-1936 687 - Familie register<br>Schunck-Cremers](klein/1936-10-03_trouwboekje_Schunck-Cremers_1.jpg)
Familie register
Schunck-Cremers
html
⇑
![GEDENKSCHRIFT - A l’occasion du mariage de M. Pierre Schunck avec Mlle Gerda Cremers - le samedi 3 octobre 1936. - Page de titre 254 - GEDENKSCHRIFT](klein/1936-10-03_FeestbSchunck-Cremers.jpg)
GEDENKSCHRIFT
⇑
![1937 - Gerda Schunck-Cremers, Pierre Schunck Ineke - 336 - 1937 - Gerda Schunck-Cremers, Pierre Schunck Ineke](klein/1937_Gerda_Oom_Pierre_Ineke.jpg)
1937 - Gerda Schunck-Cremers, Pierre Schunck Ineke
⇑
![1938 - Gerda Schunck-Cremers Jan Ineke - 337 - 1938 - Gerda Schunck-Cremers Jan Ineke](klein/1938_Gerda_Jan_Ineke_1938.jpg)
1938 - Gerda Schunck-Cremers Jan Ineke
⇑
![Voorjaar in de Plenkert - April 1939? 649 - Voorjaar in de Plenkert](klein/1939_GerdaPierreSchunck-CremersInekeJan.jpg)
Voorjaar in de Plenkert
⇑
![Enfants avec lapin - Un Géant des Flandres ?Mia America était une amie d’enfance de Gerda Cremers. Donc bien sûr, elle était là avec son mari, Toon Rutges, pour célébrer le 80e anniversaire de Gerda. Elle écrit à coté de cette photo: - « Les enfants étaient très heureux ensemble et ce fut un plaisir pour notre petit citoyen de La Haye de récupérer dans un si beau jardin et ses environs. » 866 - Enfants avec lapin](klein/1941_VlaamseReus.jpg)
Enfants avec lapin
⇑
![Chez les poulets - Mia Rutges-America et son enfant le plus ainé, une dame inconnue, Gerda Schunck-Cremers et ses trois enfants les plus ainé-e-s. 867 - Chez les poulets](klein/1941_Kippen.jpg)
Chez les poulets
⇑
![1943 – Gerda & Pierre Schunck-Cremers, Mia Ruiters-Schunck - Avec leurs enfants déjà vivant.e.s. Devant la maison à la rue Plenkert, Valkenburg. La dame debout à droite est inconnue. 976 - 1943 – Gerda & Pierre Schunck-Cremers, Mia Ruiters-Schunck](klein/1943_ValkenburgSchunckRuiters.jpg)
1943 – Gerda & Pierre Schunck-Cremers, Mia Ruiters-Schunck
⇑
![1943 Voor het huis Plenkertstraat 92 - comm_fr 978 - 1943 Voor het huis Plenkertstraat 92](klein/1943_ValkenburgSchunckRuiters2.jpg)
1943 Voor het huis Plenkertstraat 92
⇑
![Fam. Schunck-Cremers - Dans le jardin au toit du palais en verre, Heerlen, 1944 341 - Fam. Schunck-Cremers](klein/1944_familie_Schunck_Cremers.jpg)
Fam. Schunck-Cremers
⇑
![Op de wip in de Plenkert, 1947 - Gerda Schunck-Cremers et ses enfants en chiffons de dimanche. Une photo pour papa? 977 - Op de wip in de Plenkert, 1947](klein/1947_Wip.jpg)
Op de wip in de Plenkert, 1947
⇑
![De bolderwagen - La première communion de Leo ( Raison pour les tenues de marin et les robes chics ). Leo se souvient: « Où tous les oncles et tantes étaient présents ( La fumée de cigare, le gâteau aux boules de sucre et le chariot de l’oncle Leo) ′ - La photo fut prise devant la « vieille » maison à côté de la blanchisserie. 863 - De bolderwagen](klein/Bolderwagen.jpg)
De bolderwagen
⇑
![Plenkert_Valkenburg - Op de heuvel: boerderij Donners, waar we altijd melk haalden. Rechts een klein stukje van onze tuin (Schunck-Cremers). 362 - Plenkert_Valkenburg](klein/Plenkert_Valkenburg_1948.jpg)
Plenkert_Valkenburg
⇑
![Fam. Schunck-Cremers, Valkenburg - Avril 1948. Photo pour un mari et un père solitaire sur Bonaire. - De gauche à droite: Leo, Jan, Chrisje, Marie-José, Ineke, Pierre, Gerda sr., Arnold. - Gerda jr. « tait encore un fantôme. » 255 - Fam. Schunck-Cremers, Valkenburg](klein/1948-04_herinneringA.jpg)
Fam. Schunck-Cremers, Valkenburg
Deprecated: str_replace(): Passing null to parameter #3 ($subject) of type array|string is deprecated in
/var/www/vhosts/hosting100836.af98e.netcup.net/httpdocs/archief/index.php on line
274
⇑
![Marie-José Schunck als kind - 659 - Marie-José Schunck als kind](klein/Marie-Jose_Schunck_als_kind.jpg)
Marie-José Schunck als kind
⇑
![1950 - Catharina Cremers-Eck, Wielke Cremers, Gerda Schunck-Cremers en kinderen - Plenkertstraat 92A, Valkenburg - E: Jetty Cremers - D:Jan, Leo - C:Trienchen Cremers-Eck,Gerda Schunck-Cremers, Pierreke, Wielke Cremers, Chrisje - B: - A: Arnold,Marie-José 355 - 1950 - Catharina Cremers-Eck, Wielke Cremers, Gerda Schunck-Cremers en kinderen](klein/1950_Oma_Cremers_Wielke_Gerda__kinderen.jpg)
1950 - Catharina Cremers-Eck, Wielke Cremers, Gerda Schunck-Cremers en kinderen
⇑
![Fam. Schunck-Cremers 1952 - Environ un an après la création de cette photo, les parents Schunck-Cremers sont repartis pour Bonaire avec leurs quatre plus jeunes. Les quatre enfants plus âgés ne pouvaient pas les accompagner car il n’y avait pas d’école secondaire aux Antilles néerlandaises à l’époque. Ils ont été confiés à l’oncle Joseph et à la tante Cordi dans la rue Nieuwstraat à Kerkrade, jusqu’à ce que la cinquième dut également aller à l’école secondaire aux Pays-Bas. 958 - Fam. Schunck-Cremers 1952](klein/1952-00-00_familiefotoSchunck-Cremers.jpg)
Fam. Schunck-Cremers 1952
⇑
![1953 - Familie Schunck-Cremers - C: Marie-José, Jan, Pierre sr., Pierre jr., Ineke - B: Leo, Chrisje, Arnold, Gerda sr. - A: Gerda jr. 357 - 1953 - Familie Schunck-Cremers](klein/1953_Familie_Schunck_-_Cremers.jpg)
1953 - Familie Schunck-Cremers
⇑
![Fam. Schunck-Cremers met de 4 grootouders<br>In een zilveren lijst - Fam. Schunck-Cremers avec les 4 grand-parents. - Dans un cadre en argent. 681 - Fam. Schunck-Cremers met de 4 grootouders<br>In een zilveren lijst](klein/Schunck-Cremers_plusGrootouders.jpg)
Fam. Schunck-Cremers met de 4 grootouders
In een zilveren lijst
⇑
![Schunck ⇒ Schunk ⇒ Schunck - Demande du procureur de Maastricht à l’état civil de la commune de Valkenburg-Houthem de changer le nom de famille des personnes ci-dessous de Schunk à Schunck. - Raison: une faute d’orthographe. 953 - Schunck ⇒ Schunk ⇒ Schunck](klein/1956-02-29_Schunk-Schunck.jpg)
Schunck ⇒ Schunk ⇒ Schunck
⇑
![Gerda & Pierre Schunck-Cremers - Août 1958, vacances en Autriche (au bord du lac Wolfgangsee) 413 - Gerda & Pierre Schunck-Cremers](klein/19580800_pierre_en_gerda_wolfgangsee.jpg)
Gerda & Pierre Schunck-Cremers
⇑
![Schunck Jr. Maastricht - Muntstraat 41 821 - Schunck Jr. Maastricht](klein/BriefpapierSchunckJrMaastricht.jpg)
Schunck Jr. Maastricht
⇑
![Mater Dolorosa - Cette Pietà fut réalisée par Pierre J.A. Schunck à Valkenburg à partir d’argile provenant de l’abbaye trappiste de Tegelen. Il y connaissait le potier, le frère Léo. La figure a probablement aussi été cuite là-bas. Créé dans les années 1950. 1042 - Mater Dolorosa](klein/pieta.jpg)
Mater Dolorosa
⇑
![Mademoiselle Marie-José Schunck - « Violoniste au Nederlands Studenten Orkest, Orange Hotel, Bergen aan Zee » - Cette lettre du 6 janvier 1960 lui a été envoyée par son professeur de violon, Marcel Thijssens, qui a joué au Limburgs Symphonie Orkest. - Le contenu était la quittance pour un violon que son père avait acheté de lui pour Marie-José. Thijssens a constaté qu’elle avait assez de talent pour devenir musicienne professionnelle, mais il a également mis en garde contre elle. « Car c’est une vie dure. » - En raison de problèmes avec son bras droit (en raison de la surcharge?), Rien n’a émergé. - À Bergen, l’NSO a toujours répété. Selon Wikipedia, le programme était en 1960 comme suit ci-dessous. Il est surprenant que la Symphonie Paukenschlag, également appelée Surprise Symphony, soit Symphonie n° 94, non n° 3. Voir les liens ci-dessous.DirigentSoloistProgrammJan BrussenAnner Bijlsma, celloGeorg Friedrich Händel - Concerto grosso No. 6 op. 10, Camille Saint-Saëns - Concerto pour violoncelle No. 2, Lex van Delden - Symphony No. 5, Joseph Haydn - Symphony No. 3 ‘Paukenschlag’ 733 - Mademoiselle Marie-José Schunck](klein/1960-01-06_MarJosSch_Thijssens.jpg)
Mademoiselle Marie-José Schunck
⇑
![Angelika Büchsel - Dans la cour de la maison de la communauté Strüverweg à Aix-la-Chapelle. C’était l’une de ses photos préférées. Cela lui montre son aura typique pendant une dépression. 245 - Angelika Büchsel](klein/angelikaSW.jpg)
Angelika Büchsel
⇑
![Pierre Schunck démontrera à Valkenburg le métier centenaire qu’il a restauré - Article avec ce titre de l’hebdomadaire « Het Land van Valkenburg » année 1974, sur un métier vieux de plusieurs siècles de Maaseik, qui fut montré aussi à Valkenburg. La restauration et les démonstrations de tissage ont été réalisées par Pierre Schunck et l’auteur de ce site web, son fils Arnold qui a effectué entre autres la reconstruction des pièces en bois manquantes.Légende : - Pierre Schunck au métier de trois siècles de la ville de Maaseik qu’il a restauré. Au fond, une photo de Hubert Binjé, le dernier tisserand de la famille, qui a donné l’ancien métier à la ville. 660 - Pierre Schunck démontrera à Valkenburg le métier centenaire qu’il a restauré](klein/PierreSchunckDemonstreertGetouwInValkenburg.jpg)
Pierre Schunck démontrera à Valkenburg le métier centenaire qu’il a restauré
⇑
![Cremers e/v Schunck, Maria H G - 65+ pas van Gerda Schunck-Cremers 666 - Cremers e/v Schunck, Maria H G](klein/Pas65_GSchunckCremersA.jpg)
Cremers e/v Schunck, Maria H G
⇑
![Ziekenhuiservaringen van een kankerpatiënte - Uit: Miepkrant nr.4, september 1978, van de actiegroep „MIEP in de ziekenfabriek“, NijmegenHet hieronder afgedrukte artikel is het relaas van iemand, die een aantal ontstellende ervaringen heeft opgedaan met de gezondheidszorg in Nederland. Zij heeft aan den lijve ondervonden hoe het is om patiënte te zijn, in wat voor afhankelijke positie je geplaatst wordt, wat voor minachting er van de kant van de medici vaak voor patiënten gevoeld wordt en hoe deze leidt tot angst, onzekerheid en wanhoop bij patiënten, die zich vaak in groot vertrouwen overleveren aan medici, die dat vertrouwen niet waard zijn. We willen niet beweren, dat de mediese kaste alleen maar uit een stelletje gangsters bestaat. Er zijn ongetwijfeld talloze artsen, die het in hun gestelde vertrouwen niet beschamen. Maar het is een uitgemaakte zaak, dat er nog teveel artsen en specialisten zijn, die de volle verantwoordelijkheid, die ze hebben tegeover hun patienten nog steeds niet besefïen. Dat blijkt uit de stroom van publikaties over de slechte positie van de patiënt binnen de gezondheidszorg. Het is te hopen, dat niet alleen medici lering zullen trekken uit het hier volgende verhaal, maar vooral ook de patiënten, die vaak een te groot vertrouwen hebben in de mediese wetenschap en zich als zodanig gewillig schikken in hun afhankelijke positie. Bij patiënten moet evenzeer het bewustzijn groeien, dat ze voor hun rechten mogen strijden, dat ze zelf beslissingen kunnen nemen, dat ze zich niet meer aan elke mediese handeling behoeven te onderwerpen, dat ze recht hebben op zoveel mogelijk informatie over de achtergronden van hun ziekte.
- In dit stuk staan enkele voorbeelden van patiënten, die, bewust van de rechten die ze hebben, daar ook gebruik van maken. Het is te hopen, dat ook de artsen, die de Miepkrant lezen (ook al zullen dat er wel weer weinig zijn) haar niet achteloos terzijde zullen leggen als een voortbrengsel van een stelletje oproerkraaiers met een grote mond.
Toen ik me al enkele maanden slecht voelde (snel moe, jeuk, zwart voor de ogen, pijn bij het drinken van alcohol, knobbeltje in de hals), werd in maart ‘72 bij mij de ziekte van Hodgkin (kanker van het bloedaanmaaksysteem} in stadium II gekonstateerd, en wel in het Radboudziekenhuis, waar het knobbeltje voor onderzoek verwijderd was en waar ik verder zo vaak zou zijn, dat ik het behalve „de witte tempel“ ook wel „mijn tweede huisje“ noemde. Ik had al een sterk vermoeden, dat ik zo iets als kanker had (toen de lieve, vrouwelijke huisarts zei: „Ik heb ook kanker gehad en werk nu weer.”2. Maar dat kreeg ik in de Radboud niet te horen. Ik had tegen de chirurg gezegd, dat ik me alleen wilde laten behandelen, als er volledige openheid over mijn ziekte zou zijn. Want tegen een vijand, die je niet kent, kun je niet vechten. Dat werd me beloofd. Dus kreeg ik te horen dat ik de ziekte van Hodgkin had. Maar er werd niet bij gezegd wat dat inhield en jammer genoeg zei de term „ziekte van Hodgkin“ me niets. Dat heb ik zelf moeten uitzoeken. Verhullende openheid is dat, waar geen mens wat mee opschiet. Toen ik om het percentage ovelevingskansen vroeg, gaf de chirurg in alle openheid een wat te lage schatting, n.l. van 40 tot 60%. Van binnen werd ik koud en stil. De behandeling van de ziekte bestaat meestal uit drie fasen: operatie, bestraling en behandeling met cytostatica (remmen de cellengroei). Alle drie ingrijpende behandelingen, waarover de patiënten niet voldoende worden voorgelicht en waarbij ze absoluut niet worden begeleid.
- Mijn kliniese kennismaking met het Radboudziekenhuis liep via de afdeling chirurgie, omdat mijn milt eruit gesneden moest worden. Het eerste wat mij opviel, was het cynisme van de artsen. Patiënten waren geen mensen, maar gevallen, waarover in deze trant gepraat werd: „Waar ligt de ontstoken galblaas?“ Iedere ochtend trok een stoet witjassen als een witte tornado door de zaal. De chirurg/professor en zijn assistenten plaatsten zich aan het voeteneinde van het bed, waar dan ook nog iemand in lag en begonnen elkaar in een onbegrijpelijke taal toe te spreken, soms een steelse blik werpend op de patiënt, die als een kleuter toegesproken werd. („Zo, vrouwtje, nog twee daagjes en u mag weer naar huis,“ of „Flink zijn, hoor.“) Precieze informatie werd bijna nooit gegeven. Terwijl je halverwege een vraag was, stond de stoet al weer bij het volgende bed. Daarom en omdat je je vragen onder indruk van die drukke geleerdheid vergeet, als je ze wilt stellen, had ik iets bedacht. Vóór de visite kwam, schreef ik al mijn vragen op in een klein boekje en die stelde ik dan aan de medicijnmannen, als ze aan mijn bed stonden. De antwoorden schreef ik (meestal daarna) ook op. Zo kon je een beetje kontrôle uitoefenen op wat er allemaal met je gebeurde. Alle vrouwen, die toen bij mij op zaal lagen, hebben mijn boekjes-methode overgenomen. De eerste keer, dat we massaal de methode toepasten, hoorde je overal vrouwen zeggen: „Ach, dokter, zegt u het nu maar, het is m’n eigen lijf.“ Schitterend was dat. We werden er allemaal vrolijk van, behalve de artsen. Die vonden zulke zelfbewuste vrouwen, die alles wilden weten, maar lastig.
Na de operatie moest ik dus bestraald worden: een zogenaamde mantelveld- en stambestraling met 4000 Rad. kobalt. En toen begon ik echt bang te worden, want er was me ooit op de Veegherkliniek (huidziekten) bij een allergie-onderzoek meegedeeld, dat ik allergies was voor kobalt. Dus zei ik dat en vroeg de radiologen bij de Veegherkliniek mijn status op te vragen. Dat deden ze niet. Wel werd ik — ondanks tegenstribbelen en tranen — verder onderzocht en afgetekend. Mijn toenmalige man heeft toen zelf mijn status bij huidziekten gehaald. En toen wilde men mij eindelijk uitleggen, dat ik allergies was voor kontakt met de stof kobalt, maar niet voor de stralen ervan. ‘Hè, hè, had dat nu niet meteen gezegd kunnen worden,’ denk je dan, nog nasnikkend.
- Bij de bezichtiging van het reusachtige, toen nog oude metalen bestralingsapparaat, in een geisoleerde, sombere betonnen bunker, vroeg ik naar de betekenis van een instelbaar nummer op de trechter van het monster. Het bleek de dosis en de richting van de straling aan te geven. Belangrijk dus voor iedere patiënt om te weten wat zijn/haar nummer was. Ik heb het mijne gevraagd, opgeschreven en nodig gehad, omdat ik eens ontdekte, dat het verkeerde nummer was ingesteld. Het kon gelukkig nog gekorrigeerd worden, maar zo worden de fouten gemaakt. Fouten, die niet nodig zijn, als de patiënten als mensen betrokken worden bij hun eigen genezingsproces.
Tijdens die bestraling (één behandeling met het telekobaltapparaat duurde 15 minuten, met de nieuwe apparatuur slechts 1 minuut) lag ik niet meer in het Radboudziekenhuis, maar in een verpleeginrichting: het Margrietpaviljoen. Het was daar een grote rotzooi, want i.v.m. een geplande verhuizing werd niets meer opgeknapt en ook het verplegend personeel was tamelijk gedemoraliseerd. Ik zal nu niet vertellen, wat ik daar gezien heb, omdat dat eigenlijl folklore ws en niet maatgevend voor zoiets als het gewoonlijk toegaat in een ziekenhuis.
Dus over naar de laatste fase: de chemo-therapie (pillen- en infusenkuur) met celremmers. De velbe-kuur, waar ik fysiek (bloed e.d.) goed op reageerde, maar waar ik depressief van werd. Des te erger was het, dat ik in die tijd een arts had, die absoluut niet meeleefde en die je bij ieder verhaal dat je over je ziekte deed het gevoel gaf, dat je uit je nek zat te kletsen. Precieze vragen werden afgedaan met de (onware) dooddoener: „Het gaat goed met u“. Het was in die tijd ook, dat ik — na het enkele malen vergeten van de pil — dacht zwanger te zijn. Tijdens het wachten op de uitslag van de kikkerproef vroeg ik aan de weinig meelevende arts wat de invloed van cytostatica op een eventuele vrucht zou zijn. Het antwoord was uiteraard: „Vernietigend.“ „U begrijpt, dokter, dat ik een abortus wil.“ „Maar dat doen wij hier nooit, mevrouw!“ Alleen dan bij rijke CIJA-dames zeker, onder het mom van curettage, zo heb ik naderhand gehoord. Maar goed, ik had hun diensten niet nodig, want ik bleek niet zwanger te zijn. De slechte relatie met de hierboven genoemde arts werd uiteindelijk met een fikse ruzie beëindigd. Op een gegeven moment moest ik naar de röntgen en i.p.v. de extra daartoe aangewezen verpleegster pakte ik zelf mijn status en liep de gang uit tot de haematoloog me met mijn status zag, die terugvroeg, maar ‘m van mij niet kreeg en toen kon het gebeuren dat een specialist en een patiënte ieder aan een kant van een status stonden te trekken. Met de hulp van de afdeling won de specialist, maar ik wilde de man niet meer als dokter en heb huilend van woede om een andere dokter gevraagd. Die kreeg ik, maar pas na een bestraffend toespraakje van de professor.
Inmiddels (begin 1974) was ik weer flink ziek geworden, met koorts, jeuk, moeheid. Afijn, de reeds bekende verschijnselen. Dus dacht en zei ik: ‘Ik heb weer Hodgkin.’ Die stoute gedachte werd in alle toonaarden ontkend. „Uw bloed is helemaal goed.“ Wat jammer nou, dat een van mijn ribben spontaan brak. „Heeft uw man u soms geslagen?“ „Nee, hoor, zo maar spontaan, tijdens een wandeling, gebroken. Is natuurlijk meer Hitchcock,“ zei ik nog. Eindeloze onderzoeken, totdat er een schitterende naam voor het verschijnsel uitrolde: het syndroom van Tietze, een verlegenheidsdiagnose dus. Toen ik teveel van deze Tietze wilde weten en alweer jankend over de bedroevende situatie van mijn toenmalige seksleven werd uitgehoord, werd ik naar een psychiater verwezen. Toen ik bij de zielekijker aan de beurt was, had men inmiddels inderdaad weer Hodgkin vastgesteld, alleen nu — door al dat getreuzel en omdat het in mijn botten zat — in een verder stadium. Daar zat ik bij de psychiater. Ik heb de goede man aangeraden, voortaan vooral de artsen te begeleiden en de rekening naar de professor haematologie te sturen.
Ik had dus gevraagd om openheid, maar niet om de openheid van de slager. Een week na de operatie aan mijn gebroken, steeds meer zwellende rib trok de stoet keuvelende artsen alweer naar het bed van mijn buurvrouw na enkele grapjes over mijn zwart verkleurde huid (restant bestraling), tot de hoogste witjas zich opeens omdraaide en zei: „A propos kind, ik heb zo juist de patholoog-anatoom gebeld en je hebt toch weer Hodgkin.“ Ik begon keihard te huilen, waarop de 15 man sterke stoet zich omdraait en om mijn bed gaat staan staren naar mij en een man de enorme vraag stelt: „Waarom huil je?“ „Waarom zou ik huilen, godver“. Waarom had met de mededeling niet even tot het bezoekuur gewacht kunnen worden, zodat de zaalarts mij en mijn man alles rustig had kunnen vertellen? Weer moest nu de hele litanie: operatie (was dus al gebeurd), bestraling, chemotherapie afgewerkt worden. En de tweede keer is alles veel erger omdat je van tevoren al weet hoe vervelend een bepaald onderzoek is. Weer struikelde ik over de radiologen, die me voortdurend verzekerden: „We have nothing to hide.“ Want ik was weer bang, nu voor het feit dat ik binnen twee jaar voor de tweede keer op dezelfde plek bestraald zou worden. En terecht, want bij aanvraag (met de status van de huisarts in de hand) in het Antonie van Leeuwenhoek-kankerinstituut bleek, dat dit me ooit nog eens mijn linker long kan kosten. Maar dat er anderzijds geen keuze was, dus maar weer onder de (nu heel moderne en snelle) kobaltbom. Als ik daar zo alleen in die kille, betonnen bunker doodstil onder zoveel duizend Rad. kobalt lag, probeerde ik me altijd voor te stellen, dat ik op het strand in de zon lag. Soms hielp het.
- Restte dus nog de chemotherapie en dan was ik ook van alles af. Want er was nú toch iets goeds ontwikkeld door de met zieke mensen begane farmaceutiese industrie. Dat was in één woord wonderbaarlijk. Als je dat kuurtje had gehad, kreeg je Hodgkin (een echte recidivist) nooit meer terug. Hoe erger de behandeling, des te sussender wordt er over gesproken, dus heette de MOPP (Mitoxine, Oncovine, Procarbazine en Prednizon)-kuur in het artsenjargon ‘het kuurtje’. En de bijverschijnselen? Echt te verwaarlozen, hoor. Wat misselijk en ‘n beetje haaruitval, dat was alles. Ik zie me nog dapper glimlachend zeggen: „0, dat red ik makkelijk,“ Maar het lachen verging me bij de kennismaking met het ‘kuurtje’. Er was me toch niet gezegd, dat ik dagenlang en ook ‘s nachts alles zou uitkotsen, wat ik kon uitkotsen en dat alles begon te draaien voor mijn ogen en zwart werd, bloedrood en zwart, tot ik wegzakte en mijn moeder me vond, zo koud, dat ze dacht, dat ik dood was. De toegesnelde huisdokter liet me met een ijlambulance naar de Radboud vervoeren. Daar werd een CVÁ (Cerero-Vasculair Accident) ofwel hersentrombose gekonstateerd. Vlak voor ik uit mijn drie dagen durende coma bijkwam, hoorde ik de medicijnmannen tegen elkaar zeggen, dat de MOPP-kuur alweer een slachtoffer had geëist. Toen ik bijgekomen was en die kennis gebruikte in gesprek met de dokter, werd het verband MOPP — CVA in alle toonaarden ontkend. Pas maanden later, toen weer een beetje kon lopen en ik erover door bleef zeuren, werd het verband toegegeven. Ik snap nog steeds niets van dat gedraai, waar is dat nu voor nodig. Stimuleert alleen maar het rote ongenoegen over alles wat met onze zo goed georganiseerde gezondheidszorg heeft te maken.
Tijdens mijn drie dagen durende coma heeft mijn mam als een zwerfkat, vol angsten door het ziekenhuis gezworven. Waarom was er niemand, die met die jongen praatte, hem een warm bed, warme soep en een willig oor aanbood? Toen hij het nieuws van mijn halfzijdige verlamming (normaal gevolg) van een CVA te horen kreeg, was hij dan ook meer van de kaart dan ik. Het drong in het begin nog niet zo goed tot me door, wat dat allemaal inhield. Zo kwam ik dus op de afdeling neurologie terecht. En meteen bij de dorpsgek van het akademisch ziekenhuis, de inmiddels overleden professor Prick. Na Latijn en Grieks prevelend een soort dans rond mijn bed uitvoerd te hebben, begon hij, neuroloog en ex-internist de stampvolle kamer een kollege te geven over mijn reticulose (de verouderde naam voor Hodgkin). Over mijn verlamming werd niet gesproken. Ter plekke sloot de tovenaar mijn Hodgkin over te nemen („Hier hebt hem, a.u.b. professor.“) en hij begon driftig recepten te schrijven met het verzoek aan broeder om mij de medicijnen meteen toe te dienen. Toen de laatste (gedwongen) meeloper het Prick-circus de kamer uit was (ik lag toen alleen op n kamer vanwege infektiegevaar), belde ik de broeder met vraag meteen mijn dokter op haematologie op te bellen met de mededeling: „Prick is bezig geweest met één van uw patiënten. Binnen vijf minuten stond de goede man met de spaarzame haren nog wapperend bij mijn bed. Hij las de recepten en zuchtte „In kombinatie met onze medicijnen zou het uw leven gekost hebben. Gelukkig, dat u een mondige patiënt bent.“ Van een agressieve patiënt was ik gepromoveerd tot een mondige!
- Zo lag lag ik dan heel zielig en verlamd mondig te wezen, toen besloten werd door te gaan met de MOPP-kuur, omdat ik nog steeds Hodgkin had. Pas na de stelligste verzekeringen over het goede resultaat van amtistollingsmaatregelen liet ik me overhalen weer te gaan MOPP-en. Op mijn verzoek om een euthanasie voor het geval ik ook nog eens rechtszijdig verlamd zou raken en als een zak aardappelen verder door het leven zou moeten, werd paniekerig gereageerd en werd me ‘largactil’ toegediend om te kalmeren. Er had natuurlijk ook serieus over gepraat kunnen worden.
- Verder verlamd werd ik niet, maar het grote kotsen begon weer, twee maanden lang, dag in dag uit, ook ‘s nachts kotsen, dat is om te kotsen. En de verplegers en verpleegsters bleven er even aardig en lief onder, als ik voor de zoveelste keer een pas opgemaakt bed weer bevuild had. Doordat ik verlamd was, kon ik niet altijd tijdig het bakje pakken. Ik heb een afschuw gehad van mezelf in die tijd. En de artsen reageerden weinig bewogen op mijn haat tegen MOPP. Tot één van hen toevallig binnenkwam, toen ik mijn galsappen aan het uitspuwen was. „Ja, dat het zo erg was, had ik niet gedacht.“ Zak, luister dan naar je patiënten. Een nog erger staaltje van artsen-eigengereidheid heb ik in die tijd op gynaecologie meegemaakt. Omdat de gewone anticonceptiepil voor mij als trombosepatiënt verboden was, werd ik met een plastieken zak om voor de kots in een rolstoel naar gynaecologie gereden. De grottenkijker, die me daar raad zou geven, was kennelijk erg geschrokken van de verhalen in mijn status en begon een heel verhaal, waarvan — ziek als ik was — weinig meer tot me doorgedrongen is dan de woorden ‘geringe levensverwachting’ en ‘sterilisatie’. Toen knikte ik met m’n hoofd, omdat ik juist weer moest kotsen en kennelijk is dat als een goedkeuring voor sterilisatie opgevat en ik werd weer weggereden. Aan mijn man, die zich even later bij de speleoloog vervoegde, werd meegedeeld, dat ik — in overleg (!) met de arts — besloten had me te laten steriliseren en wel vandaag nog. Daar was mijn man het niet mee eens en hij merkte op, dat een sterilisatie van hem misschien beter was, waarop de grottenkijker de geweldige blunder maakte met het antwoord, dat mijn man er rekening mee moest houden om over ongeveer vier jaar weduwnaar te zijn en dat zijn sterilisatie daarom niet overwogen werd.
Mijn man rende laaiend naar de afdeling en kon alles nog ongedaan maken, want ook de haematoloog was woedend en belde met stemverheffing naar de gynaecologie. Twee jaar later heb ik me inderdaad laten steriliseren, maar wel na een bij vol bewustzijn genomen besluit. Een vreemde bevolkingspolitiek houdt de Radboud er trouwens op na. Vóór gedwongen sterilisatie en tegen abortus, terwijl het net andersom zou moeten zijn. De leuze: „Voorbehoedsmiddelen, abortus, sterilisatie, de vrouw beslist“ van de internationale abortus-aktiedag op 31 maart j.l. zou met paarse letters op de muren van gynaecologie gekalkt moeten worden.
Hoe goed de verpleging op de neurologie-afdeling, waar ik lag, ook was, enkele dingen hebben me toch erg gehinderd. Op een gegeven moment kreeg ik van het ‘kuurtje’ hallucinaties. ‘s Morgens rond 5 uur zag ik precies voor me hoe mensen in de griekse en chileense gevangenissen gemarteld werden. Dus belde ik op een gegeven moment om de zuster om het weg te kunnen praten. „Nee, dat gaat niet, we moeten het ontbijt klaarmaken.“ Op sommige afdelingen was dat nog erger. Als de patiënten maar tussen de schone lakens liggen, dan mogen ze best ongelukkig zijn. Dat omgekeerd ook kan: „Tussen de niet zo schone lakens, maar voor zover mogelijk gelukkig, want begrepen“, is nog niet tot de hoge verpleegtechnici doorgedrongen. Enkele mooie voorbeeldjes van beroepsgedeformeerd taalgebruik: „Als jij mevrouw X afmaakt, dan maak ik mevrouw Y klaar. „Mag ik vandaag ook verse groenten?“ „Nee, u bent gepureerd vandaag.“ „En u bent een aardappel“, was mijn verbouwereerde antwoord. Iedere ziekenhuisganger kan dit eindeloos aanvullen.
Uiteindelijk, toen ik weer thuis was en maar bleef kotsen, heb ik zelf maar besloten, de MOPP-kuur voortijdig te staken. Dit besluit wekte bij de artsen geen verbazing. En ik moet zeggen, dat ik nu, nu het grootste leed geleden is, uitstekend begeleid word. Want er zijn nog steeds gevolgen van zowel de hersentrombose als van de MOPP-kuur. Van de ziekte van Hodgkin echter ben ik genezen, ook al was het dan na een lange lijdensweg.
Zo’n ziektegeschiedenis gaat je natuurlijk niet in je kouwe kleren zitten en waarom moet het ziekenhuis het je dan nog moeilijker maken door:
een paternalistiese, geheimzinnige houding, die naar mijn idee in het Radboudziekenhuis erger is dan in vergelijkbare ziekenhuizen in het westen.een betutteling, die tegenover vrouwen nog sterker is: „kindje′”, „vrouwtje′”, „waarom moet je dat weten, wil je man het soms weten?“ etc., etc.gedwongen inaktiviteit en onmondigheid van de patiënten, zozeer dat lopende patiënten niet eens hun eigen ontbijtboel mochten wegbrengen.
Door deze infantilisering (het tot kind maken) wordt bewustwording van de zieke m.b.t. zijn/haar kwaal en andere problemen tegengegaan, de hospitalisering in de hand gewerkt en de zieke dus langer ziek gehouden. En dat doet de diverse kassa’s weer rinkelen. Mijn verweer tegen de ziekenfabriek was alles precies te willen weten en hiervoor gebruikte ik de boven beschreven boekjesmethode. Verder vond ik veel steun bij medepatiënten en uit de keren, dat we samen iets met sukses ondernomen hebben, blijkt dat je samen sterk staat en dat geldt ook voor het ziekenhuis. Als ik langer op een afdeling had gelegen, in een beetje betere konditie, waren we wel tot zeen soort patiëntenkollektief gekomen. Per zaal, dan per afdeling patiëntenraden, dat zou niet gek zijn. Trouwens, patiënten kunnen elkaar vaak beter helpen dan het medies personeel, omdat ze dezelfde problemen zelf aan den lijve ondervinden. De medicijnenwinkel stuurt mij de Hodgkinpatiënten, die daar om raad komen vragen en zo heb ik al verschillende slapende honden wakker gemaakt. Bijvoorbeeld een Hodgkinpatiënt, die bij me kwam en die ook de MOPP-kuur zou krijgen. Hem was gevraagd: „Acht u uw gezin voltooid?“ Waarop de man, vader van twee kinderen, bevestigend had geantwoord en de artsen hem met een rustig geweten de MOPP-rotzooi toedienden zonder hem te vertellen, dat van dit ‘kuurtje’ mannen impotent en lange tijd onvruchtbaar worden en vrouwen frigide.
Tot slot nog iets, wat ik andere patiënten kan aanraden: hou kontakt met mensen buiten het ziekenhuis, probeer aktief te blijven, met je handen en/of je hoofd, maar vooral, laat je niet kisten, door niemand; niet door de professor, niet door de bedillerige hoofdzuster en niet door de overbezette verpleegkundige. Vertrouw op eigen kracht en op die van je medepatiënten, vrienden en vriendinnen, met wie je veel moet praten en op de steun van de bewuste verpleegkundigen.Marie-José Schunck 730 - Ziekenhuiservaringen van een kankerpatiënte](klein/Ziekenhuiservaringen_3.jpg)
Ziekenhuiservaringen van een kankerpatiënte
⇑
![Dubbelweefsel van Pierre J.A. Schunck - Dans les dernières années de sa vie, Pierre Schunck s’est principalement occupé du tissage à la main. Il avait un intérêt particulier pour le double tissage. Cela signifie: deux couches de tissu sont tissées simultanément, en couleurs différentes. Elles se pénètrent et de cette façon elles forment un motif. Parmi les exemples célèbres, citons les tissus traditionnels « coptes » et « finlandais ». 243 - Dubbelweefsel van Pierre J.A. Schunck](klein/dubbelweefsel.jpg)
Dubbelweefsel van Pierre J.A. Schunck
⇑
![50 j. Schunck-Cremers - 3 okt 1986 - In Hotel Voncken, Valkenburg 404 - 50 j. Schunck-Cremers](klein/50Schunck-Cremers1986-1.jpg)
50 j. Schunck-Cremers
⇑
![50 j. Schunck-Cremers - 3 okt 1986 - In Hotel Voncken, Valkenburg 405 - 50 j. Schunck-Cremers](klein/50Schunck-Cremers1986-2.jpg)
50 j. Schunck-Cremers
⇑
![50 j. Schunck-Cremers - 3 okt 1986 - In Hotel Voncken, Valkenburg 406 - 50 j. Schunck-Cremers](klein/50Schunck-Cremers1986-Groepsfoto.jpg)
50 j. Schunck-Cremers
⇑
![Gerda Cremers - 312 - Gerda Cremers](klein/GerdaCremers.jpg)
Gerda Cremers
⇑
![Gerda Schunck-Cremers - 251 - Gerda Schunck-Cremers](klein/gcremers.jpg)
Gerda Schunck-Cremers
⇑
![40 ans école de musique à Valkenburg - Article dans la presse régionale, 9 nov. 1987 700 - 40 ans école de musique à Valkenburg](klein/1987-11-09_40jaarMuziekschool0.jpg)
40 ans école de musique à Valkenburg
⇑
![40 ans école de musique à Valkenburg - 09/11/1987Une rétrospective - C’est avec plaisir que je profite de l’occasion pour écrire une préface pour la brochure d’anniversaire des 40 ans de l’école de musique à Valkenburg. - Dans les années vingt/trente, lorsque je fréquentais moi-même l’école de musique pour le violon, le piano et l’harmonie, on dépendait pour cela de l’école de musique de Maastricht et il fallait prendre le train deux fois par semaine. Cela coûtait beaucoup de temps et d’argent, ce qui faisait que peu d’enfants de Valkenburg avaient la possibilité de suivre des cours de musique. Plus tard, lorsque j’avais moi-même des enfants, je me retrouvais à nouveau confronté au même problème. Je voulais trouver une solution. Madame Hens, l’épouse du bourgmestre de Valkenburg-Houthem de l’époque, et moi-même avons alors eu l’idée de créer une école de musique à Valkenburg. - Nous avons demandé aux directeurs des écoles de musique de Maastricht, Heerlen et Kerkrade de nous aider et de nous faire profiter de leur expérience. - La première chose à faire était bien entendu de trouver de l’argent et de solliciter le soutien financier de commerçants, d’entreprises et de particuliers locaux. Le premier don, d’un montant de 100 euros, a été fait par la brasserie De Leeuw, une somme considérable pour l’époque ! - Finalement, nous avions réuni assez pour payer le loyer du dans le patronage de l’époque dans la Rue Plenkert et pour acheter un piano d’occasion et quelques meubles.Le premier comité directeur se composait comme suit : - Monsieur M.J. Ugler, président ( ancien professeur de musique ), Monsieur J.H.H. Vroemen, secrétaire/trésorier ( chef de gare ), Madame M. Hens-Jahn, Madame G. Schunck-Cremers, Monsieur Curfs ( enseignant à Houthem ), le vicaire Hennekens et Monsieur Verstegen ( administration communale de Valkenburg-Houthem ) en tant que membres. - Continuez… 701 - 40 ans école de musique à Valkenburg](klein/1987-11-09_40jaarMuziekschool1.jpg)
40 ans école de musique à Valkenburg
⇑
![40 ans école de musique à Valkenburg 2 - ← 40 ans d’école de musique à Valkenburg 1 - 09/11/1987 - Suite L’école fut officiellement inaugurée le 9 novembre 1947 à 11 heures dans le bâtiment du patronage, à l’occasion de laquelle plusieurs personnalités furent invitées. - Le premier directeur de l’école de musique était Monsieur J. Wolfs, qui était également professeur de piano. Rapidement, nous avons pu proposer des cours de violon, de ballet et d’instruments à vent. - Au fil des ans, l’école de musique a déménagé plusieurs fois, notamment à la Villa Alpha et dans un bâtiment sur la Grote Straat, qui a été démoli depuis. - Après des années de pression persistante, nous avons finalement reçu une modeste subvention de la part de la commune. Comme l’école répondait clairement à un besoin, mais qu’elle ne pouvait plus être financée par des fonds privés, nous étions finalement contraints de la céder à la commune. - Bien que je n’habite plus à Valkenburg et que je ne fasse donc plus partie du conseil d’administration de l’actuelle école de musique communale de Valkenburg aan de Geul, je me sens toujours très proche d’elle. - Je leur souhaite encore de belles années de musique.Landgraaf, novembre 1987.Mme G. Schunck-Cremers
Ensemble, il y a de la musique dedansLorsque j’ai été nommé directeur de l’école de musique à Valkenburg en 1979, je ne pouvais pas imaginer que je me sentirais si vite chez moi dans cette école et sa communauté. - Il restait encore un grand champ de travail à cultiver, ce qui représentait un défi pour moi. - De nombreuses discussions avec les autorités de diverses communes ont été nécessaires et ont finalement abouti à la création de succursales à Eys, Malines, Partij et Klimmen. - Malgré tout, le travail restait difficile, d’autant plus qu’il y avait encore beaucoup à faire en ce qui concerne le personnel et les conditions de travail. - Ce fut donc une grande surprise pour le comité directeur et le soussigné que la commune de Valkenburg aan de Geul décide en août 1982 de transformer la fondation de l’école de musique en un comité de gestion conformément à l’article 61 de la loi sur les communes. - C’est avec grand plaisir que je repense à la manière agréable dont les discussions ont été menées avec les conseils communaux de Valkenburg aan de Geul, Margraten, Voerendaal, Nuth, Wittem et Vaals au sujet des contrats de services et de la politique de subvention à suivre. - La collaboration avec les membres du conseil d’administration est également toujours très agréable. Pour tous les développements liés à la course à l’expansion, ils ont toujours été très stimulants. - Je voudrais mentionner en particulier un membre du comité directeur, à savoir M. Sjo Schurgers. Son décès a été une grande perte pour moi personnellement et pour notre école. Il me rendait visite chaque semaine. Nous avons fait d’innombrables voyages ensemble dans la région.Quand on pense à tout cela, on se rend compte que tant la commune que l’école ont dû déployer beaucoup d’énergie pour mettre une structure sur pied. … 702 - 40 ans école de musique à Valkenburg 2](klein/1987-11-09_40jaarMuziekschool2.jpg)
40 ans école de musique à Valkenburg 2
⇑
![1992 Jubilé chez la Kurkapelle - Pierre Schunck fut élu au conseil d’administration de la fanfare Kur-Kapelle Falcobergia à Valkenburg le 14 mars 1967. - Le 7 janvier 1968, il fut nommé vice-président. - L’écrêtage ci-dessous est probablement de l’année 1992, parce que Pierre Schunck est décédé en 1993 à l’âge de 86 ans. - A l’âgé de 86 ans, Pierre Schunck a reçu l’aiguille d’honneur en argent par la Fédération des Associations musicales catholiques. Schunck célébra son 25e anniversaire en tant que membre du conseil d’administration de la fanfare Kur-Kapelle Falcobergia à Valkenburg. Pendant 12 ans il y était président et pendant près de 13 ans président d’honneur. Le soir de la fête, le jubilaire a donné à l’assosiation quelques documents de l’année 1895. La Kurkapelle a également honoré Jos Braam, membre depuis 12 ½ ans. 860 - 1992 Jubilé chez la Kurkapelle](klein/1992_Jubilaris.jpg)
1992 Jubilé chez la Kurkapelle
⇑
![Gerda Cremers peu de temps après la mort de son mari - Au cimetière au Cauberg à Valkenburg. 1005 - Gerda Cremers peu de temps après la mort de son mari](klein/107jaar.jpg)
Gerda Cremers peu de temps après la mort de son mari
⇑
![Aachener Bachverein - En ce chœur, Angelika chantait avec enthousiasme jusqu’à ce que ce ne soit plus possible à cause de son ataxie. 246 - Aachener Bachverein](klein/bach.jpg)
Aachener Bachverein
⇑
![Marie-José Schunck - 249 - Marie-José Schunck](klein/mjschu.jpg)
Marie-José Schunck
⇑
![Marie-José Schunck - A Mook, à l’anniversaire de sa mère en 2001 253 - Marie-José Schunck](klein/verjma35.jpg)
Marie-José Schunck
⇑
![Marie-José Schunck - Nous avons pris cette photo comme « image pieuse » quand elle mourut. - Enregistrée à Mook à l’occasion de l’anniversaire de sa mère en 2001. 257 - Marie-José Schunck](klein/MJ_Schunck.jpg)
Marie-José Schunck
⇑
![POP Art van Gerda Tekstra - Terugblik op een poppenleven - 4 december 2016 t/m 15 januari 2017 - BovenzaalMet deze tentoonstelling geeft Gerda Tekstra het publiek een levendige inkijk in de boeiende fantasiewereld van sprekende en bewegende poppen. Na 37 jaar als poppenspeelster voorstellingen te hebben gegeven met haar poppentheater Piepmuis, resteren nu de herinneringen, de theaterpoppen, de bijbehorende objecten en de fantasievolle decorstukken.Gerda Tekstra schreef haar eigen verhalen en liedjes, ze maakte haar eigen poppen en ontwierp ook haar eigen decors. De gebruikte handpoppen werden veelal gemaakt van papier-maché, maar soms ook van stof of nylon kousen. Ze werden door haar speciaal bedacht en ontworpen voor de karakters die de poppen in het poppenspel moesten vertolken.Afgelopen zomer bracht Gerda Tekstra met poppentheater Piepmuis voor de laatste keer haar poppen tot leven tijdens haar afscheidsvoorstelling in het Valkenburgse Openluchttheater, waarin ze de afgelopen decennia meer dan zeventig keer heeft opgetreden.De opening van de tentoonstelling in Museum Land van Valkenburg wordt zondag 4 december 2016 om 15.00 uur verricht door drs. Jos Frusch, directeur van Openluchttheater Valkenburg.De activiteiten van Museum Land van Valkenburg worden mede mogelijk gemaakt door de Gemeente Valkenburg aan de Geul en de vele Begunstigers en Vrienden van het museum. - Bezoekadres / Visiting address / Besucheradresse / Adresse de visite - Museum Land van Valkenburg - Grotestraat Centrum 31 - 6301 CW Valkenburg aan de Geul - www.museumlandvanvalkenburg.nl - Tel: +31 (0)143 601 63 94 - info@museumlandvanvalkenburg.nl 663 - POP Art van Gerda Tekstra](klein/gerda_tekstra_popart_flyer.jpg)
POP Art van Gerda Tekstra
⇑
![Joke Brouwers - Fotomontage, gemaakt door Maaike als afscheid van Joke. Hij staat zo ook op het bidprentje 542 - Joke Brouwers](klein/bidprentje_joke.jpg)
Joke Brouwers
⇑
![Afscheid van Joke Brouwers - Tekst van het bidprentje van Joke 543 - Afscheid van Joke Brouwers](klein/20131205_bidprentje_JokeBrouwers.jpg)
Afscheid van Joke Brouwers
⇑
![Uitreiking Bul Christine Schunck - 974 - Uitreiking Bul Christine Schunck](klein/2019-03-28_UitreikingBulChristineSchunck.jpg)
Uitreiking Bul Christine Schunck
⇑
![Une femme de 76 ans a passé sa thèse de doctorat - Le quotidien Antilliaans Dagblad écrit sur la promotion de Christine Schunck le 28/03/2019: » De cette manière elle est probablement la deuxième plus agée étudiante au doctorat aux Pays-Bas. » 975 - Une femme de 76 ans a passé sa thèse de doctorat](klein/2019-03-28_ADpromotieChristine.jpg)
Une femme de 76 ans a passé sa thèse de doctorat
⇑
![Tolérance intolérante - Jeudi 28 mars 2019, Christine Schunck, la plus vieille doctorante de jamais, a obtenu son doctorat à l’Université Radboud de Nimègue. Sa thèse s’intitulait Tolérance intolérante. L’histoire de la mission catholique à Curaçao 1499-1776. Ses patrons de thèse étaient prof. Dr. F.J.S. Wijsen et prof. Dr. P.J.A. Nissen. Elle s’occupe de la question comment il était possible que la société calviniste néerlandaise des Indes occidentales à Curaçao fasse baptiser les esclaves catholiques. En lisant, nous découvrons que la tolérance «typiquement hollandaise» et bien d’autres choses qui font maintenant partie de notre culture ont dû être inventées à cette époque. - ISBN 978 90 5625 504 6, 404 pages. Taille 16 × 24 cm. Prix 22,50 € - En néerlandais, avec résumée en français. - Informations plus détaillées sur https://valkhofpers.nl/intolerante-tolerantie - Christine : Toute ma vie en quelques centimètres de couleur: photo du Valkhof représentant le temps des études, le tableau pour mon enseignement et la maison de campagne de Curaç pour le travail scientifique. 910 - Tolérance intolérante](klein/2019-03-28_IntoleranteTolerantie.jpg)
Tolérance intolérante
⇑
![Certificat du doctorat de Christine Schunck - Hoc a maioribus nostris sapienti consilio institutum est, ut scientiarum omni genere studiosi academicis disquisitionibus rite peractis, honorificum peterent industriae atque eruditionis testimonium. 911 - Certificat du doctorat de Christine Schunck](klein/2019-03-28_BulChrSchunck.jpg)
Certificat du doctorat de Christine Schunck
⇑
![Jan, le papillon bleu - À l’occasion de sa dernière visite à Jan, sa soeur Gerda lui a dit qu’elle voulait partir en vacances. Jan répondit: « Alors je viendrai te voir. Faites attention à un papillon bleu. » Son mari Paul a pris cette photo de papillon le jour de la mort de Jan, juste après son décès, sur un panneau d’affichage. Est-ce la dernière photo de Jan ? 909 - Jan, le papillon bleu](klein/2019-03-30_BlauweVlinderJan.jpg)
Jan, le papillon bleu
⇑
![Jan Schunck, Curaçao - Cette photo fut utilisée pour la notification de décès à la famille et aux amis. Il lui montre quand il vivait à Curaçao, où il était juge 908 - Jan Schunck, Curaçao](klein/2019-04-06_JanSchunckCuracao.jpg)
Jan Schunck, Curaçao
⇑
![Adieu à Jan par Patrick - Tijdens de rouwplechtigheid op 06-04-2019 in de Oude Kerk van Ermelo. Voor ingelogde familieleden bestaat de mogelijkheid, Patricks afscheidswoorden nog een keer na te lezen. 912 - Adieu à Jan par Patrick](klein/2019-04-06_Patrick.jpg)
Adieu à Jan par Patrick
⇑
![Adieu à Jan. Ami et collègue Hemert - Au cours de la célébration d’adieu le 6 avril 2019 dans l’Ancienne Église à Ermelo. Les membres de la famille enregistrés ont la possibilité de lire les mots d’adieu de Hemert. 913 - Adieu à Jan. Ami et collègue Hemert](klein/2019-04-06_Hemert.jpg)
Adieu à Jan. Ami et collègue Hemert
⇑
![Adieu à Jan par son frère Leo - Au cours de la célébration d’adieu le 6 avril 2019 dans l’Ancienne Église à Ermelo. Les membres de la famille enregistrés ont la possibilité de lire les mots d’adieu de Leo. 914 - Adieu à Jan par son frère Leo](klein/2019-04-06_Leo.jpg)
Adieu à Jan par son frère Leo
⇑
![Entrée Bronsdalgroeve 2019 - Jusqu’à l’été de 1944 l’auberge aux plongeurs est resté en usage. En Juillet de la même année, les Allemands ont déplacé quelques lignes de production de Philips, comme par exemple la production de récepteurs de radio, de Eindhoven aux grottes de calcaire à l’abri des bombes dans la province de Limbourg. Un des nouveaux sites a été dans le voisinage immédiat de l’auberge aux plongeurs.Il a écrit sur la grotte de Bronsdal ( Bronsdalgroeve ). 967 - Entrée Bronsdalgroeve 2019](klein/20190812_Bronsdalgroeve_1.jpg)
Entrée Bronsdalgroeve 2019
⇑
![Les restes à ciel ouvert de l’usine Bronsdalgroeve 2019 - Le dépliant publié par le VVV (office de tourisme) de Valkenburg pour le 75e anniversaire de la libération en 2019 dit: À partir de l’été 1944, une usine du Philips Valvo Werke à Aachen a été créée dans la carrière souterraine Heidegroeve. 900 travailleurs (forcés) ont travaillé à la production d’équipements de réception et de transmission radio destinés à l’avion expérimental (Junkers) JU-388. … - À partir du printemps 1944, les Allemands ont commencé à aménager la carrière souterraine de calcaire de Bronsdal pour une usine de guerre, où environ 250 moteurs d’avion BMW 801 devaient être révisés chaque mois. - Cela semble plus plausible que ce qu’écrit Cammaert car Aix-la-Chapelle est plus proche qu’Eindhoven. La Heidegroeve se trouve à quelques kilomètres, dans la Plenkertstraat à Valkenburg.Allez aussi à Streetview pour voir ce qui reste encore au dessus du sol de l’usine en face de la Bronsdalgroeve 968 - Les restes à ciel ouvert de l’usine Bronsdalgroeve 2019](klein/20190812_Bronsdalgroeve_2.jpg)
Les restes à ciel ouvert de l’usine Bronsdalgroeve 2019
⇑
![Ancienne mine calcaire « Achter de Kalkbranderij » 2019 - Au milieu, les vestiges d’un ancien four à chaux. À gauche et à droite, les entrées de la mine. Dans la zone en face se trouvent encore les fondations de l’usine à chaux qui a donné son nom à cette caverne: «Derrière les travaux de chaux».Il y avait deux cavernes complètement indépendantes l’une de l’autre. Vu de Valkenburg, la première caverne était Achter de Kalkbranderij, derrière l’usine à chaux. Cette caverne était construite dans le vingtième siècle, très régulièrement, dans le modèle d’échiquier et réalisée comme carrière souterraine à la manière des arracheurs de blocs. La seule entrée était accessible et visible pour tout le monde. La deuxième caverne était en dessous du verger de mon père et n’était plus utilisé pour l’extraction de calcaire. Son entrée était presque complètement caché par des buissons, accessible seulement sur une pente raide. Devant l’entrée, se trouvait la petite maison de Gérard ( Gèr ) Jansen (DB), un homme très simple mais un mec super, par et à travers fiable. Dans le passé, cette caverne était utilisée par les pères Montfortans de Meerssen. Les jours de congé, leur élèves venaient peindre des peintures murales et ils se sont amusés aussi en imitant une chapelle clandestine de la manière comme elles se trouvent encore dans les cavernes de Valkenburg et de Geulhem depuis le temps de la Révolution Française. 969 - Ancienne mine calcaire « Achter de Kalkbranderij » 2019](klein/20190812_Kalkoven.jpg)
Ancienne mine calcaire « Achter de Kalkbranderij » 2019
⇑
![† Jo Vossen - 1024 - † Jo Vossen](klein/2022-02-06_JoVossen.jpg)
† Jo Vossen